Deel 3: het grote Inle Lake

Nyaunshwe heet het plaatsje van onze volgende bestemming. Op 40 km van het vliegveld van Heho vormt het de Noordelijke toegangspoort tot het immense Inle Lake. Niet heel diep maar met een lengte van 22 kilometer en een breedte van 11 kilometer ruim in zijn jas. En wat bepaald niet onprettig is, vanwege de hoogte is het er wat koeler dan in het commerciële hart Yangon.

Ranke longtailbootjes, die met aan roekeloosheid grenzende snelheid over het water varen, maken er de dienst uit. Het geratel en geklapper van de motortjes kan je niet ontgaan. De motor van de bootjes, vaak gedemonteerd uit een afgedankte auto, is zowel in opwaartse als in zijwaartse richting draaibaar. Voor ons wordt het nu te technisch maar we hebben gelezen - maar niet begrepen - dat het daardoor mogelijk is met de schroef te sturen, zelfs in ondiep water. Voor de inwoners hier hét transportmiddel bij uitstek. Een levenslijn. Soms tot aan de nok beladen, soms zitten er hele families op zo’n bootje. We zien en horen het allemaal aan ons voorbij trekken.

Nyaunshwe is ook wel een heel klein beetje een smerig dorpje. Eerlijk is eerlijk. Tegelijkertijd hangt er een plezierig relaxte vibe. Zoals je in veel van die typische Aziatische backpackersdorpjes aantreft. Als je al kunt zeggen dat Myanmar een backpackersscene heeft, dan is die hier, ook al zijn ze er niet in groten getale.

Het regenseizoen loopt op zijn einde. In de middag laat het  zich nog eens van zijn eigenzinnige kant zien. De regen en het onweer van die middag weerhoudt ons echter niet ervan het programma voor de komende drie dagen vast te leggen. Waarom tot morgen wachten wat je vandaag zelf al kunt doen? Toch? 

Zondagochtend vroeg zou het jongetje met de rotte tanden en het blauwe Chelsea trainingspak, dat ons eerder die middag aansprak, met zijn longtailbootje met ons een tochtje over het Inle Lake maken, in de middag gaan we niks doen bij het zwembad, maandagochtend gaan we op kookles, verzorgd door de mevrouw die ons een ‘verrukkelijk’ verlate middaglunch had geserveerd, daarna zou de middag zijn gereserveerd voor het fietsen en bij een klein lacherig en aandoenlijk lispelend meisje hadden we ook alvast de doorreis naar het Noorden van het land geregeld. Bovendien zijn we door het hotel geüpgraded naar een ruimere, mooie kamer. Met een groot dakterras en een tweepersoons hangmat. Ons verblijf hier kan niet meer stuk.

Zelfvoldaan van zoveel daadkracht slenteren we door het dorp. We laten ons verleiden door een houten bordje met het opschrift wifi. Een koud biertje en wifi dat is wel lekker aan het einde van zo’n eerste dag. Op de vraag naar het password is het antwoord: “Wifi today is not working”. Hoe vaak zou het meisje die boodschap al hebben moeten verkopen? En zou de wifi morgen dan wel werken?

We zijn terecht gekomen op een van de sporadische dakterrassen in Nyaunshwe. Weliswaar zonder wifi maar we wagen het er dan toch maar op. Een Shiraz Temparanillo van de plaatselijke wijnboer stond op kaart. ‘Best goed’ zei het veel te jonge serveerstertje. Ze wekte nou niet meteen de indruk dat ze zelf ooit een glaasje rood of wit had gedronken maar vooruit, wat kan ze ook anders zeggen. ‘Could be better’ zei de jongen achter de balie in het hotel heel eerlijk, later die avond. Sinds de Franse wijnboeren drie jaar geleden hun handen hebben afgetrokken van de plaatselijke wijnboer holt de kwaliteit van de wijn zienderogen achteruit. En zo was het: een lichte roodkleurige wijn met een neus van aroma’s vooral van chloor. De zo kenmerkende geur van chloor, die de wijn karakter geeft, komt, heel geraffineerd, weer terug in de mond en dat alles met een korte afdronk waarbij de chloorsmaak slechts even blijft hangen ... Snel wegspoelen met een koud biertje.

Door de plannen van deze middag kan een vette streep als de avond valt. Allebei, Chantal als eerste, hangen we boven en zitten op de wc-pot. Het vermoeden bestaat dat de we door de verlate lunch vanmiddag een voedselvergiftiging hebben opgelopen. Het jongetje met het trainingspak bellen we maar af en de kookles al helemaal. Alleen al de gedachte aan eten. De nachtrust schiet er flink bij in. Nachten op en boven de wc duren lang ... Als we in de ochtend enigszins zijn opgeknapt, besluiten we de tour over het Inle Lake toch maar te doen. In verkorte versie. Morgen wordt het weer weer slechter had hij namelijk al gezegd en we willen hier niet vertrekken zonder het Inle Lake te hebben gezien.

Om 11:00 uur stipt meert het jongetje met de rotte tanden en het blauwe chelsea trainingspak aan, aan de aanlegsteiger van het hotel. We stappen kordaat maar toch wat zweverig in zijn al even wankele longtail bootje. Voordat we er erg in hebben zijn we op weg naar het meer op zoek naar de vissers die in de zo kenmerkende houding, balancerend op een been, maar wat graag voor ons poseren.

Het verhaal van het mannetje dat er altijd is wanneer je een fiets wil huren, mag hier niet ontbreken. Hij verhuurt mtb’s, de beste van het dorp. Tegen een acceptabele prijs. We spraken zaterdag al kort met hem. Welnu. Dat mannetje, dat er dus altijd is, was er dus niet op maandagmorgen. Even naar de markt zei de overbuurbrouw. De zaak zag er inderdaad hermetisch afgesloten uit. Een briefje hing nergens op. Uit arren moede zijn we maar zelf even over de markt gelopen. Het was er druk en een betere omschrijving dan dat het er naar Aziatische markt rook, kunnen we niet geven. Een mengeling van stevige kruiden en visolie. Niet fijn als je maag net van streek is geweest. Het krioelt er ook van de mensen op zo’n typische Aziatische markt. Vooral vrouwen. Slapend achter hun stand, hun kind aan de borst leggend en een enkeling rookt rustig een dikke sigaar. Of onverholen de ingewanden uit een net gekielhaalde vis halend. Mijn maag zei mij dat ik snel de andere kant op moest kijken.

Het mannetje dat er altijd is wanneer je een fiets wil huren, troffen we niet aan. Ook niet bij de lootjesverkoopster die, begeleid door veel te harde muziek, haar fortuin probeerde te slijten.

Op zoek dus naar een andere verhuurder. Die was er gelukkig. Minder goede mtb’s maar wel goedkoper. En borg hoefden we ook al niet te betalen. Zo begonnen we toch nog aan ons rondje Inle Lake.

Een rondje meer dus. Of eigenlijk minder want halverwege het meer buigt de weg af en dan is het de bedoeling dat je je met de fiets op de boot naar de overkant laat varen. Bijna nog waren we de overzetpost voorbij gefietst, ware het niet dat een jongen zo vriendelijk was ons met zijn brommertje achterna te komen om duidelijk te maken dat we de afslag gemist hadden.

Vriendelijk en onbaatzuchtig: de ware buddhist. Zo zie je ze zelden. Dachten wij. Puur eigen belang bleek al vrij snel. Hij was de eigenaar van de longtailboot die ons naar de overkant van het meer moest brengen en hij had zijn monopoliepositie ten volle uitgespeeld. De prijs voor de oversteek was navenant. Geen Buddhist maar een ordinaire kapitalist.

Het dorpje meteen na de oversteek heet Maing Thauk. De helft van het dorpje ligt op het vaste land, de andere helft is gebouwd op palen boven het Inle Lake. Een 410 meter lange houten brug, waar zo af en toe een dwarsleggertje ontbrak (niet in het donker lopen dus) vormt de verbinding. Het uitzicht is weergaloos. De lucht, dan nog, blauwer dan blauw.

We volgen meteen anderhalve kilometer lang een steil pad omhoog. De Hölle. Aan het einde van het pad ligt, in een bosrijke omgeving en precies op de juiste plek voor een monnikkenklooster, een monnikenklooster. En een pagode. Een plek ook die een mooi uitzicht biedt over het Inle Lake maar omdat het begint te onweren laten we de pagode en het uitzicht maar voor wat het is.

Voor alles bestaat een tweede kans. Ook voor de wijn van het plaatselijke ‘Red Mountain Estate’. Daarom hadden we het wijngoed als volgende bestemming in het vizier. Het onweer en de donkere lucht achtervolgt ons. We hadden ons nog zo gehaast maar uiteindelijk hebben we het monnikenklooster net te laat verlaten om er droog aan te komen.

Vier bescheiden glaasjes werden ons voorgeschoteld. Twee keer wit, twee keer rood. We waren het er snel over eens dat de zoete witte nog het best te drinken was. De rode hebben we na een voorzichtig slokje maar laten staan. Zelfs Frank. Het meisje achter de balie van ons hotel had gelijk toen ze eerder vandaag zei “the view is probably better than the wine”.  En over de view hadden we dan ook echt niet te klagen. Voordat we gingen, knoopte het jongetje dat de glazen uitserveerde, in gebrekkig Engels, nog gauw een praatje met ons aan. Om zijn Engels te trainen, wat nodig was, en om ons nog een tip te geven. Volgens hem hadden ze in het andere Wine Estate in het dorp, gerund door Duitsers, namelijk betere wijn. Het zal je werknemer maar wezen.

Na de fietstocht permitteren we ons, voor het eerst deze vakantie, een duik in het verfrissende water van het zwembad. Zonder zon toch echt een beetje fris maar Chantal neemt het voor lief: ze heeft zicht op een tafereel badende mannen die aan de overkant aan de oever van de okerkleurige rivier heel behendig een kommetje water over hun hoofd leeg gieten. De onderbroek wisselen ze razendsnel achter een grote doek. Hoewel het water van de rivier niet meteen uitnodigt voor een badderpartijtje, lijkt het voor de mannen de gewoonste zaak van de wereld.  Als een van de mannen Chantal vanaf de overkant ziet gluren, zwaaien ze vriendelijk terug. Ze voelt zich toch een beetje betrapt.

In de ochtend moeten we nog even wachten tot de bus ons komt ophalen. Frank gebruikt de tijd om zich door een van de meisjes van het hotel te laten uitleggen waarom de meeste van hen toch van die fraaie gezichtsbeschilderingen op hebben. Heel simpel. Als je het weet. Een beetje water op een stenen plaat, met een boomstronkje erover wrijven en  de lichtbruine pulp die daardoor ontstaat smeren ze op het gezicht. Het brengt de temperatuur van de huid omlaag en daarmee is de pulp niets anders dan een goede bescherming tegen de zon. Bovendien staat het guitig. Met een mooie gezichtsbeschildering stapt Frank in het gearriveerde busje. Op weg naar Hsipaw. Onze volgende bestemming in de bergen van Shanstate.

Dinsdag 2 oktober 2018